Een lange strandwandeling

Toen ik gisterochtend wakker werd, stond het vooruitzicht om de dag op een kameel door te brengen me opeens ontzettend tegen. Het was nog koud in Wadi Rum - een natuurgebied in de Jordaanse woestijn, bij ons westerlingen vooral bekend uit de film Lawrence in Arabia, die daar begin jaren zestig is opgenomen. Ik had die nacht onder een paar dikke dekens in een tent geslapen. Nadat ik had ontbeten, hummus uit blik, gehaald bij de plaatselijke kruidenier, en ik de eerste bussen naar Aqaba en Amman aan me voorbij had laten gaan, besloot ik af te stappen van mijn voornemen een kameel te beklimmen. Met de eerste jeep die langs kwam, liftte ik naar de snelweg, waar ik de gedeelde taxi nam, naar Aqaba, Jordanies enige havenstad, aan de Rode Zee.

De vorige dag had ik een wandeling van zes uur door de woestijn gemaakt. Over een grote vlakte, tussen rotspartijen door, over met dorre boompjes begroeide zandduinen, door een vallei, om vervolgens de Seven pillars of Wisdom te ronden (naar de autobiografie van T. E. Lawrence - waarom de rotsen zo heten weet ik niet, noch welke van de talloze vrijstaande rotsen de zeven pilaren vormen), terug naar het bezoekercentrum. Onderweg kwam ik bedoeinen tegen die me uitnodigden voor de thee. Een vrij uitputtende wandeling, vooral omdat je op de duinen en de grote vlakten wegzakt in het zand.

De woestijn van de Wadi Rum Protected Area, zoals het officieel heet, heeft iets paradoxaals: hoe alleen je ook bent, en hoe weids het uitzicht ook is, je bent je altijd bewust van menselijke aanwezigheid, omdat er overal voetstappen zand staan en er af en toe afval ligt, alsof je over het strand van Zandvoort wandelt. Je heb het gevoel dat er ieder moment naast je een jeep kan stoppen, die een buslading fotograferende en schreeuwende toeristen uitspuugt.

De laatste weken is het abnormaal koud in het Midden Oosten - ik hoorde een gister een verhaal dat in Syrie de eersten aan de kou zijn overleden -, vooral in de binnenlanden, en dat is vervelend, omdat de steden er niet op zijn ingericht. Het leven speelt zich grotendeels op straat af, de theehuizen zijn slecht of niet verwarmd en je hebt geluk als met een verwarmede hotelkamer. Ik was al behoorlijk verkouden en de lange wandeling plus de nacht in de tent droegen niet bij aan een snel herstel. Gelukkig is het in Aqaba wat beter.

Vandaag heb ik mijn visa laten verlengen, zonder enige problemen met de bureaucratie. Ik blijf nog tot vrijdag in deze regionen, een beetje op het strand zitten met een waterpijp en De Broers Karamazov, met het uitzicht op Israel, of voetbalkijken in een van de talloze teehuizen - vandaag begint de Africa Cup, en dat leeft hier meer dan in Europa. Jordanie heb ik na anderhalve week wel gezien. Het land stelt me een beetje teleur - je wordt hier niet meegesleurd in het dagelijks leven, zoals in Iran of in Syrie; gastvrijheid houdt hier in dat je honderd keer op een dag 'welcome in Jordan' te horen krijgt. De woestijn is weliswaar mooi, maar omdat ik een beetje grieperig ben, is het niet verstandig om er om in de kou lange tochten te ondernemen.

De laatste dagen in Jordanie voelen een beetje als wachten. Vrijdag begint namelijk een nieuwe fase van de reis. Ik vlieg naar India, naar Chennai (Madras), in het zuiden, de vierde stad van het land. Toen ik het ticket boekte had ik geen idee wat ik bij me bij Madras moest voorstellen, maar toen in boven op een berg in Petra met een Wallstreet-bankier met Indiase roots mijn reisplannen besprak, adviseerde hij me om daar te beginnen. Hopelijk heeft hij een beetje dezelfde ideeen over reizen als ik.