Kop en poten

'What do you think', vraagt Sohrab grijnzend. Hij staat met een grote pan in zijn handen voor de Theraanse eetgelegenheid Het lachende lammetje. Ik heb me die middag, dinsdag, door Kianoosh en Farzan laten overhalen om het traditionele Iraanse gerecht Kale Pache te proberen, maar nu ik voor het restaurant sta en heb gezien hoe de chefkok een gekookt schapenhoofd pelde en de eetbare onderdelen in onze pan wierp, vind ik het opeens niet meer zo'n goed idee. Ik kan maar aan één ding denken: pizza.

Als we met zijn vieren teruglopen naar de auto, moet ik even denken aan de tijd dat het leven nog goed was en ik vegetarisch at. In de pan die we met ons meedragen zitten de ogen, wangen, tongen, hersenen en poten van minstens twee schapen. Terwijl ik me gerust probeer te stellen met de gedachte dat schapenhersenen niet wezenlijk verschillen van een lamsbout, vertelt Kianoosh, de kwade genius achter de maaltijd, dat het gerecht afkomstig is van de nomaden; zij moesten alles van hun dieren gebruiken, ook de kop (kale) en de poten (pache).

Gelukkig ben ik vanavond ik niet de enige Kale Pache-maagd. Thuis wacht Kamran. Hij heeft tot nu toe de aansporingen van zijn neven kunnen weerstaan, maar nu er een Nederlandse toerist door de ervaren schapenhoofdeneters is overtuigt, kan hij niet achterblijven. Hij zit achter zijn bord en omklemt met iedere hand een stuk bestek. 'I really hate de smell of it', zegt hij bibberend over de dampende pan.

Helaas ben ik verkouden en gaat dat gedeelte van de maaltijd aan me voorbij. Ik roer met een pollepel door het kookvocht op zoek naar de verschillende onderdelen. De tong en de wang zijn vrij makkelijk te vinden. Ik drapeer ze keurig op mijn bord om een foto te maken. Als ik met wat hulp van Farzan een schapenoog heb gevonden en hem ernaast leg, roert Kianoosh zich: 'You have to eat it now. It is the most tasty when it is hot, so... with bread.' Hij vouwt een stukje plat brood en doet alsof hij het in zijn mond stopt.

Sohrab en Farzan zijn ondertussen brood aan het versnipperen. Als hun borden vol met broodvlokken zitten, gieten ze er kookvocht en stukken schapenhoofd over. Kale Pache wordt eenvoudig gegeten: schaap met brood. Geen rijst, geen aardappels en al helemaal geen groenten en salades. Ik heb alles gevonden en een fotogemaakt; ik leg het schapenoog op een stukje brood, precies zoals Kianoosh voordeed.

Een half oog, een stukje wang, het puntje van de tong en geleiachtig stukje poot later, bestelt Farzan voor mij en Kamran pizza. Kamran spoelt zijn eerste Kale Pache weg met arach, heel veel arach (een Iraanse vorm grappa), terwijl hij zijn neven uitscheldt voor savages.

Ik hoef alleen nog maar een stukje van de hersenen. Ik snij een kwart af, maar besluit dan dat dat toch wat veel is en snij dat stukje door de helft. Ik pak hem dik in in brood, stop een moment met nadenken en stop het pakketje in mijn mond. Na enig kouwen breekt het brood en spuit er een weeige, vetachtige boullion in mijn mond. Ik slik snel door en neem dan ook een grote, hele grote slok arach.

Terwijl we op onze pizza wachten en de anderen hun maaltijd nuttigen, vertelt iedereen over zijn eerste Kale Pache ervaring. Iedereen had er als kind een hekel aan. Kianoosh werd door op zijn dertiende door zijn grote broer uitgedaagd. Hij nam de uitdaging aan, maar heeft daaarna tot zijn achttiende geen schapenhoofd meer aangeraakt. Farzan werd bekeerd door Kianoosh; hij at de eerste keren alleen de wangen. Sohrabs vader nam hem op een dag mee naar een Kale Pache-restaurant; Sohrab was - als enige - meteen om.

'This was a very tasty one', zegt Kiannoosh als hij zijn bord heeft leeggegeten; hij heeft slechtere schapenhoofden gegeten. Ik hou me groot en antwoord hem dat het me meeviel en dat het volgens mij vooral het idee is dat het moeilijk maakt. Misschien dat ik de volgende keer, als ik terugkom in Theran, geen pizza hoef te bestellen. Als de anderen klaar zijn, liggen er nog heel wat onderdelen van het schaap in de pan. Bij het afruimen zet Sohrab de pan in de koelkast en zegt met een grijns: 'For tomorrow. Breakfast.'