De nachttrein naar Gorkana

Anders dan in de Nederlandse treinen, kun je de deuren van de Indiase trein opendoen als de trein rijdt. Als het donker wordt en de meeste Indiers in de wagon liggen te snurken, ga ik naar de overloop en open de deur.

Ik reis van Koichin, een oude, koloniale stad in het zuiden van India, naar Gorkana, behalve een bedevaartsoord voor Hindu's een backpackers paradijs aan het strand. De reis is lang; als ik de deur open en naar buiten hang, zie ik groepjes mensen langs de spoorlijn lopen; we komen door kleine plaatsjes, die voor mij altijd naamloos zullen blijven, waar brommers, vrachtauto's en tuktuks voor de spoorbomen staan te wachten.

De reis gaat grotendeels langs de kust, maar ik kan de oceaan niet zien. In het donker schieten de bladeren van palmbomen op enkele meters afstand voorbij, met op de achtergrond een donker bos. En dan opent zich voor mijn voeten opeens een afgrond, als we over de monding van een een rivier rijden - door de ruimte onder de brug, verandert het ritmisch getik van de wielen in een hard geruis.

Er is geen maan. De sterren staan helder aan de hemel. We reizen mee met Orion - een van de weinige sterrebeelden die ik ken - die ook vannacht zijn toch over de zuidelijke helft van de hemel maakt. Ik ga op het klapstoeltje zitten bij de deuropening. 'Dit is reizen,' denk ik, als ik van mijn boek opkijk, en het zwarte Indiase bos aan me voorbij zie trekken.