jjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj

Met een rugzak om naar het einde van de nacht

Vanaf september 2007 reis ik een aantal maanden door het Midden Oosten, Iran, Pakistan en India. Op deze blog kun je mijn sporen volgen
Hier zijn trouwens foto's te zien.

zaterdag, november 24, 2007

nog eenmaal Besidj

Een Irani is zo vriendelijk geweest de website van de Besidji te vertalen. Laat ik er als enig commentaar aan toe voegen dat het verslag van de Besidji lichtelijk anders in dan ik me kan herinneren.

"it was a monday after my class when one of the boys told me that some of his friends arrived from netherlands and he wants to see what is going on in the Besidj.and i said that we'll be glad, bring him over whenever he wants.
a couple of minutes later they where in the office and we started talking...it was then that i noticed that his friend is Dutch but not Iranian and it is his first time being in Iran, and his name is Sake.
So we started to talk Politics a little...
I asked him what do the people think about Ahmadinejad in Netherlands?after a little halt he replied that i don't know about the peolple but i'm a little sulky about him.
To be honest i was shocked, so i asked why? again he took a breather and said because of the Holocaust.
when i realized that he is unhappy about that, i asked him whether he is Jew (and i meant he is Zionist) but he said that: no I'm a laic.
I thought a little further and then I understood how the propagations in the western world really works, and how when you cry out the word of righteousness, they misconsture it and feed it to their people.
immediately it flashed in my mind to ask him of those two questions of Ahmadinejad, which he asked from the world, and nobody could yet answer him.
I asked him: If this matter is real, so why they won't let people to research for it and ask about it? and if indeed it happened! so why should the Muslims in another part of the world which is totally irrelevant to the matter, pay for it?
When he heard my questions he halted for a long time, and then replied that:
I don't know, i think that these issues are two different things and are not relevant... i don''t know!
It was then that i finally realized that nobody has an answer for these questions! nobody!after that i asked him what he thinks about the war in Iraq, which he replied that the Americans made a mistake by doing that... very big mistake...
The conversation took a very long time...from 3 in the afternoon to 5:30, we talked about different matters namely for two and a half hours. we talked about the Holywood, Football and politics... and here is not the place to write about it all.
but in the end, this mister Sake, which he didn't like Ahmedinejad and his battle against America in the first place, was happy to accept a Kefiyeh from us, but wanted to take pictures with the guys in the Besidj office... then he took a picture standing near a poster of Ahmedinejad, the very Ahmedinejad which he didn't like at first!
After all it was an interesting meeting, cause not only he noticed the lies they give them at their country, but also we could do the least to let them know!
(After the meeting one of the guys said that this is a kind of exporting the Revolution)
The mould of the humand kind is truely pure, much pure that if somewhere you sit and talk logically and humanely, whether you talk with a Laic or a Muslim, you'll be in agreement with each other."

vrijdag, november 23, 2007

Besidj

Ik was helemaal vergeten dat een van de jongen van Besidj (de Revolutionaire Garde) met wie ik op de Universiteit van Theran sprak een blog bijhield en me had verteld dat hij een stukje over mij zou publiceren. Hier is de link: http://www.amirihosain.blogfa.com/post-40.aspx Ik heb aan mijn Theraanse vrienden gevraagd om de pagina te vertalen. Hopelijk volgt die hier later.

woensdag, november 07, 2007

Kop en poten

'What do you think', vraagt Sohrab grijnzend. Hij staat met een grote pan in zijn handen voor de Theraanse eetgelegenheid Het lachende lammetje. Ik heb me die middag, dinsdag, door Kianoosh en Farzan laten overhalen om het traditionele Iraanse gerecht Kale Pache te proberen, maar nu ik voor het restaurant sta en heb gezien hoe de chefkok een gekookt schapenhoofd pelde en de eetbare onderdelen in onze pan wierp, vind ik het opeens niet meer zo'n goed idee. Ik kan maar aan één ding denken: pizza.

Als we met zijn vieren teruglopen naar de auto, moet ik even denken aan de tijd dat het leven nog goed was en ik vegetarisch at. In de pan die we met ons meedragen zitten de ogen, wangen, tongen, hersenen en poten van minstens twee schapen. Terwijl ik me gerust probeer te stellen met de gedachte dat schapenhersenen niet wezenlijk verschillen van een lamsbout, vertelt Kianoosh, de kwade genius achter de maaltijd, dat het gerecht afkomstig is van de nomaden; zij moesten alles van hun dieren gebruiken, ook de kop (kale) en de poten (pache).

Gelukkig ben ik vanavond ik niet de enige Kale Pache-maagd. Thuis wacht Kamran. Hij heeft tot nu toe de aansporingen van zijn neven kunnen weerstaan, maar nu er een Nederlandse toerist door de ervaren schapenhoofdeneters is overtuigt, kan hij niet achterblijven. Hij zit achter zijn bord en omklemt met iedere hand een stuk bestek. 'I really hate de smell of it', zegt hij bibberend over de dampende pan.

Helaas ben ik verkouden en gaat dat gedeelte van de maaltijd aan me voorbij. Ik roer met een pollepel door het kookvocht op zoek naar de verschillende onderdelen. De tong en de wang zijn vrij makkelijk te vinden. Ik drapeer ze keurig op mijn bord om een foto te maken. Als ik met wat hulp van Farzan een schapenoog heb gevonden en hem ernaast leg, roert Kianoosh zich: 'You have to eat it now. It is the most tasty when it is hot, so... with bread.' Hij vouwt een stukje plat brood en doet alsof hij het in zijn mond stopt.

Sohrab en Farzan zijn ondertussen brood aan het versnipperen. Als hun borden vol met broodvlokken zitten, gieten ze er kookvocht en stukken schapenhoofd over. Kale Pache wordt eenvoudig gegeten: schaap met brood. Geen rijst, geen aardappels en al helemaal geen groenten en salades. Ik heb alles gevonden en een fotogemaakt; ik leg het schapenoog op een stukje brood, precies zoals Kianoosh voordeed.

Een half oog, een stukje wang, het puntje van de tong en geleiachtig stukje poot later, bestelt Farzan voor mij en Kamran pizza. Kamran spoelt zijn eerste Kale Pache weg met arach, heel veel arach (een Iraanse vorm grappa), terwijl hij zijn neven uitscheldt voor savages.

Ik hoef alleen nog maar een stukje van de hersenen. Ik snij een kwart af, maar besluit dan dat dat toch wat veel is en snij dat stukje door de helft. Ik pak hem dik in in brood, stop een moment met nadenken en stop het pakketje in mijn mond. Na enig kouwen breekt het brood en spuit er een weeige, vetachtige boullion in mijn mond. Ik slik snel door en neem dan ook een grote, hele grote slok arach.

Terwijl we op onze pizza wachten en de anderen hun maaltijd nuttigen, vertelt iedereen over zijn eerste Kale Pache ervaring. Iedereen had er als kind een hekel aan. Kianoosh werd door op zijn dertiende door zijn grote broer uitgedaagd. Hij nam de uitdaging aan, maar heeft daaarna tot zijn achttiende geen schapenhoofd meer aangeraakt. Farzan werd bekeerd door Kianoosh; hij at de eerste keren alleen de wangen. Sohrabs vader nam hem op een dag mee naar een Kale Pache-restaurant; Sohrab was - als enige - meteen om.

'This was a very tasty one', zegt Kiannoosh als hij zijn bord heeft leeggegeten; hij heeft slechtere schapenhoofden gegeten. Ik hou me groot en antwoord hem dat het me meeviel en dat het volgens mij vooral het idee is dat het moeilijk maakt. Misschien dat ik de volgende keer, als ik terugkom in Theran, geen pizza hoef te bestellen. Als de anderen klaar zijn, liggen er nog heel wat onderdelen van het schaap in de pan. Bij het afruimen zet Sohrab de pan in de koelkast en zegt met een grijns: 'For tomorrow. Breakfast.'

vrijdag, november 02, 2007

In de vrouwencoupé

Door een foutje van de Iraanse spoorwegen, belandde ik met vier Iraanse vrouwen in een coupé. Ik had me al geïnstalleerd voor de twaalf uur durende nachtrit van Tabriz naar Tehran, toen een moeder en haar jonge dochter weifellend hun spullen binnenzetten en in de deuropening kwamen staan. Na een paar seconden moesten ze uitwijken voor een oude oma, die met haar dochter in haar kielzog de coupé binnenkwam gestormd.

'Salaam,' zei de oude vrouw, nadat ze vlak naast me was komen zitten. Ze had een buine hoofddoek en een lange lichtbeige jas. Haar grote, gebochelde neus wees naar haar kin en achter haar grote brilleglazen glimden twee kleine oogjes. Terwijl ze iets in Farsi zei, wees ze op me. 'Holland,' antwoordde ik. Ze begon lachend met haar hand op mijn bovenbeen te slaan. 'Holland, good. Holland good,' giechelde ze.

Half in Farsi, half in Engels begon ze over Khomeni. Inmiddels waren de andere vrouwen om ons heen komen zitten. 'Khomeini good?', vroeg ik. 'No no no', antwoordde ze snel, 'Khomeini bad, Khomeini very bad.' Ze sloeg erbij op mijn bovenbeen en giechelde als een schoolmeisje wiens lach is versleten door het vele giechelen.

Toen ze uit was gegiecheld, ging ze ging verder. Ik ving iets op over women. Toen nam haar dochter, die tegenover me zat, het over. Ze boog zich voorover en sprak langzaam, met een droevige blik in haar ogen. In Engels zonder accent, maar ook bijna zonder vocabulaire vertelde ze me dat hij speciaal slecht voor vrouwen was. 'Veel vrouwen willen weg uit Iran.' 'En jij, wil jij niet weg?', vroeg ik.

Terwijl de trein uit Tabriz wegreed, de donkere woestijn in, vertelde ze me dat tien jaar lang in Italië had gestudeerd. Ze was teruggekomen vanwege a problem in the family: haar moeder wilde ook naar het buitenland, maar had niet genoeg geld. In haar verhaal vielen lange stiltes, waarin ze in mijn How to say it in Farsi naar het goede Engelse woord zocht, meestal zonder succes. Uiteindelijk wist ze te vertellen dat ze was teruggekomen en haar studie had afgebroken om dat geld te verdienen.

Tijdens ons gesprek, begon de oude vrouw met de andere twee vrouwen over Salman Rushdie te discussieren. De vrouw die eerst weifellend in de deuropening stond, hield me een baal zonnepitten voor. Toen ik een klein handje pakte was ze daarmee niet tevreden duwde ze nog een volle hand toe. Ze begon zelf in hoog tempo de pitten te eten, alsof ze aan de lopende band garnalen stond te pellen.Terwijl ik een zonnepit probeerde open te bijten, vertelde de oud-studente dat de vlucht was mislukt. Ze was nu vijfenveertig en al zeventien jaar terug in Iran. Als ongetrouwnde vrouw werkte ze in een naaiatelier om het leven van haar moeder easy te maken. Toen ze in mijn taalboekje aan het bladeren was, omdat ze me wilde vertellen waarom de vlucht was mislukt, kwam de conducteur mij halen. Hij had in een andere coupé een vrije plek gevonden. Ik moest weg, naar de mannen.